خواسته های عاطفی و رویارویی در نقش ارتباطات ، افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2

تحقیقات منتشر شده به صورت آنلاین مربوط به احزاب خارجی است و تحقیقات آنلاین منتشر شده مربوط به احزاب خارجی است داروی حرفه ای و محیطیبشر

به نظر می رسد که حمایت اجتماعی کافی از مدیران و همکاران در این کار باعث اغراق در اندازه این انجمن ها می شود ، همانطور که نتایج نشان می دهد.

استرس شغلی ، ناامنی عملکردی ، خشونت در محیط کار و زورگویی و عدم تعادل در ولتاژ – همه آنها خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش می دهد.

اما تأثیر بالقوه نقش ارتباطات شخص ، که شامل مواردی است که نیاز به تعامل با بیماران ، مشتریان ، نمایندگان ، مسافران و دانش آموزان دارد ، بر این خطر ، محققان توضیح می دهند.

برای کشف این موضوع ، آنها اطلاعاتی را از کارگروه سوئد ، بیماری و به اشتراک گذاری SWIP که شامل حدود 5.4 میلیون تا 65 سال است که در سال 2005 در سوئد ثبت شده است ، استخراج کردند.

آنها تحصیلات خود را به مواردی بین 30 تا 60 سال با اطلاعاتی در مورد شغلی که در سال 2005 اشغال کرده اند ، محدود کردند و هیچ تاریخی برای هر نوع دیابت یا تجویز داروهای ضد دیابت در یا قبل از سال 2005 وجود نداشت. در کل ، حدود 3 میلیون نفر در این مطالعه قرار گرفتند.

آنها سه بعد از نقش ارتباطات با ارتباطات عمومی با مردم و خواسته های عاطفی را در نتیجه برخورد با افراد با سلامتی جدی یا مشکلات دیگر ، حمایت از اجتماعی در محل کار با استفاده از متون های قرار گرفتن در معرض شغلی ، بر اساس نظرسنجی های محیط کار سوئد (1997-2013) ارزیابی کردند.

برای تماس عمومی با فاصله مردم ، محققان درصد پاسخ دهندگان را در نظرسنجی که به “تقریباً سه چهارم زمان” یا “تقریباً در تمام مدت” پاسخ می دهند ، محاسبه کردند. در مورد خواسته های عاطفی و رویارویی ، آنها درصد کسانی را که به “چند روز در هفته” یا “هر روز” پاسخ می دادند ، محاسبه کردند.

این شامل 20 نقش شغلی در بخش هایی است که بیشترین میزان قرار گرفتن در معرض هر یک از سه بعد را دارند. این موارد شامل مراقبت های بهداشتی ، آموزش ، صنایع خدماتی ، مهمان نوازی ، کار اجتماعی ، حقوق ، امنیت و حمل و نقل است.

بین سالهای 2006 و 2020 ، 216.640 نفر (60 ٪ از مردان) دیابت نوع 2 را ایجاد کردند. آنها پیرتر می شدند و به احتمال زیاد در خارج از سوئد به دنیا می آیند و سطح کمتری از تحصیلات و کنترل مشاغل کم نسبت به کسانی که این وضعیت را توسعه نداده اند ، دارند.

در هر دو زن و مرد ، میزان بالایی از قرار گرفتن در معرض سه بعد با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 همراه است. اما در زنان ، خطرات فزاینده مرتبط با ارتباطات عمومی با افراد پس از محاسبه سطح کنترل شغل ناپدید شد.

سطح بالای قرار گرفتن در معرض تقاضای عاطفی و رویارویی به ترتیب ، 20 ٪ و 15 ٪ از خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در مردان ، به ترتیب 24 ٪ و 20 ٪ از خطرات در زنان مرتبط بود.

ارتباط بین این دو بعد و دیابت نوع 2 در بین افرادی که سطح پایین حمایت اجتماعی در محیط کار دارند نسبت به سطح بالا قوی تر است ، با بالاترین خطر (47 ٪ بزرگتر) در زنانی که نقش آنها نیاز به نیازهای عاطفی بالایی دارد ، اما در کار از حمایت اجتماعی کم برخوردار هستند.

محققان می گویند این نتایج از این ایده حمایت می کند که کار در نقش های ارتباطات استرس زا است و این امر در نهایت می تواند بر سلامت متابولیسم کارگران تأثیر بگذارد.

آنها محدودیت های مختلفی را در یافته های خود تشخیص می دهند. به عنوان مثال ، آنها از قرار گرفتن در معرض توابع استفاده می کردند که نمی توانند تفاوت در تجربیات فردی ، احساسات یا محیط کار را در یک شغل خاص به خود جلب کنند. و اطلاعات مربوط به تاریخ کل مردم و رفتار مؤثر در شیوه زندگی نیز در دسترس نبود.

با این حال ، آنها توضیح می دهند ، “با توجه به ارتباط با افراد در محل کار ، انتظاراتی برای مدیریت عاطفی وجود دارد که کارگران باید احساسات خود را ابراز کنند یا آنها را مطابق با معیارهای اجتماعی ، حرفه ای و سازمانی پنهان کنند. آنها به ویژه وقتی که احساسات و اشتیاق واقعاً تحت تأثیر قرار نمی گیرند ، خسته کننده هستند.”

آنها ادامه می دهند ، “کارگران در حرفه های خدمات بشردوستانه ، مانند متخصصان مراقبت های بهداشتی و مددکاران اجتماعی ، مسئولیت نیازهای اساسی بشردوستانه مشتریان و شاهدان رنج انسان را بر عهده دارند و در بیشتر موارد ، چنین رفتاری در روابط با مشتریان و بیماران وجود ندارد.

“این فشارهای احتمالی است که می تواند منجر به خستگی ، فرسودگی و مشکلات سلامت روان در بین کارگران در چنین مشاغل شود.”

مکانیسم های بیولوژیکی در پشت اتصالات یافت شده ممکن است شامل استرس مزمن مؤثر بر سیستم غدد درون ریز عصبی ، که منجر به تولید بیش از حد کورتیزول ، افزایش مقاومت به انسولین و ترشح انسولین کم و آلرژی می شود.

آنها می افزاید: این واکنشهای بیوشیمیایی به دلیل عدم حمایت اجتماعی در محیط کار ممکن است بدتر شود.